Mijn Ochtendritueel in het Vondelpark

Het Vondelpark. Een groene oase in het hart van Amsterdam, ooit bedacht als een plek van rust en natuur in de stad. Een plek waar mensen kunnen ontsnappen aan de drukte, waar honden rennen, joggers hun kilometers maken en stadsbewoners even ademhalen. En ja, ook een plek waar we massaal doorheen fietsen.

Ik fiets er zelf bijna dagelijks doorheen, van West naar Oost, op weg naar werk. Het is een logische route, een aangename doorgang door de stad, waar je even onder de bomen kunt rijden en de stad wat zachter aanvoelt. Het is mijn favoriete moment van de ochtend: een klein ademruimte voordat de dag echt begint. Maar ik vraag me steeds vaker af: waarom zo gehaast? Waarom zo weinig oog voor elkaar en de plek waar we ons bevinden?

Officieel is het een voetgangersgebied waar fietsen is toegestaan. Maar in de praktijk lijkt het park soms meer op een fietssnelweg, een plek waar de stadse haast zich moeiteloos tussen de bomen voortzet. Oortjes in, blik op oneindig, snelheid hoog. We laveren langs wandelaars, ontwijken spelende kinderen en scheren langs honden die even niet opletten. En dat allemaal om een paar minuten reistijd te winnen.

Ik snap het. We hebben allemaal een bestemming, een planning, een doel. Maar is het niet juist zonde dat we ons zo laten meeslepen door die snelheid? Dat we onszelf niet toestaan om even uit die stadse roes te stappen en gewoon ín het park te zijn, in plaats van er alleen maar dóór te gaan?

Het park is van ons allemaal—laten we het niet alleen zien als een route, maar als een kans om even te vertragen. Dus mijn oproep: kijk eens om je heen. Maak verbinding. Lach eens naar een voorbijganger. Gun jezelf dat moment van rust voordat je aan je werkdag begint. Het Vondelpark is geen racebaan, geen snelfietsroute. Het is een cadeau aan de stad, een plek om te ervaren, niet alleen om te doorkruisen.

Dus de volgende keer dat we erdoorheen fietsen, laten we dan niet alleen denken aan hoe snel we aan de andere kant zijn. Laten we ook eens kijken naar de bomen, de vijver, de mensen om ons heen. Misschien vinden we dan iets terug van wat het park ooit bedoeld was te zijn: een plek van rust, verbinding en ademruimte in de stad.